توماس ادیسون
ملیت : آمریکا
-
قرن : 19
توماس آلوا ادیسون (Thoma Alva Edison)، مخترع، کارآفرین و تاجر آمریکایی بود که به عقیده‌ی بسیاری از مورخان، لقب بزرگترین مخترع تاریخ آمریکا برازنده‌ی او است. او افتخار اختراع تجهیزات متعددی در زمینه‌های تولید برق، ارتباطات جمعی، ضبط صدا و تصاویر محرک را داشت. برخی اختراعات بزرگ او از جمله گرامافون، دوربین فیلمبرداری و لامپ روشنایی، تأثیری بسیار گسترده در مسیر صنعتی‌سازی جهان داشته‌اند.
توماس ادیسون ، مخترع و دانشمندی که حتی کودکان کم سن و سال هم نام او را به دلیل اختراع نورانی اش می دانند زندگی پر فراز و نشیبی داشته که مطمئنا دانستن در مورد آن برای هرکسی جذاب است پس برای داشتن اطلاعات بیشتر در مورد ادیسون ادامه این بخش را حتما بخوانید.
حقایق خواندنی و جالب در مورد زندگی توماس ادیسون
توماس ادیسون هنگامیکه فقط 21 سال داشت اولین اختراع خود را که یک دستگاه الکتریکی شمارش آرا بود عرضه کرد توماس ادیسون بیش از هزار اختراع دارد. وی همچنین برنده جوایزی همچون لژیون دونور (فرمانده) شده است.
از مهمترین اختراعات توماس ادیسون می توان به لامپ الکتریکی، گرامافون، باتری، کینتوگراف، فونوگراف(دستگاه ضبط صدا)، تلسکرایپ(موتور جهانی که باجریان متناوب یا مستقیم کار میکند) اشاره کرد.
ادیسون در سن 84 سالگی به علت بیماری دیابت درگذشت و در طول عمر خود 1368 اختراع را در ایالات متحده آمریکا و اروپا به ثبت رساند. البته او فهرست بلندی از ادعاهای حقوقی علیه مخترعان دیگر هم داشت.
ادیسون علاوه بر اختراع، کارآفرین و مدیر قابلی هم بود. او اولین نمونه‌های تولید انبوه را در کارخانه‌های خود پیاده‌سازی کرد و همچنین، اولین مرکز تحقیقات صنعتی نیز توسط او تأسیس شده است. تجهیزات آزمایشگاهی او در منلوپارک کالیفرنیا، یکی از تاریخ‌سازترین آزمایشگاه‌های آمریکا بود که بسیاری از اختراعات خود ادیسون در آنجا نهایی شد. او پس از مدتی آزمایشگاه‌های متعدد را با همکاری بزرگانی همچون هنری فورد و هاروی فیرستون در نقاط مختلف آمریکا تأسیس کرد. توماس ادیسون رکورد جهانی بیشترین تعداد پتنت را نیز با ۱۰۹۳ پتنت ثبت شده در اختیار دارد.
تولد و تحصیل
توماس ادیسون در ۲۲ بهمن ۱۲۲۵ خورشیدی (۱۱ فوریه‌ی سال ۱۸۴۷ میلادی) در میلان اوهایون متولد شد. او هفتمین و آخرین فرزند ساموئل اوگدن ادیسون و نانسی متیوز الیوت بود. پدر او در کودکی به همراه خانواده از نوا اسکوشیا به آمریکا مهاجرت کرده بود. ساموئل در روستایی به نام شوزبری در کانادا که بعدا وینا نام گرفت بزرگ شد. او در جوانی در یک شورش شرکت کرد و پس از شرکت در نبرد، از کانادا فرار کرد. میلان در ایالت اوهایو مقصدی بود که پدر توماس برای خانواده‌اش در آمریکا انتخاب کرد.
توماس تنها چند ماه به مدرسه رفت و پس از آن، مادرش وظیفه‌ی آموزش او را بر عهده گرفت. ادیسون بسیاری از آموخته‌های کودکی خود را از کتاب‌های آر.جی پارکر با نام Schoolf of Natural Philosophy و Cooper Union for the Advancement of Science and Art فراگرفت. ادیسون در کودکی به‌خاطر دلایل متعدد به کم‌شنوایی نیز مبتلا بود.
محل تولد توماس ادیسون
ساموئل ادیسون در سال ۱۲۳۳ شمسی (۱۸۵۴ میلادی) به‌عنوان اپراتور فانوس دریایی و نجار در Fort Gratiot در پورت هوران میشیگان استخدام شد. او خانواده‌ی خود از جمله آلوا را به این منطقه برد و در یک خانه‌ی مناسب اسکان داد. آلوا در آنجا به مدرسه‌ی عمومی رفت و ۵ سال به تحصیل پرداخت. او دانش‌آموزی کنجکاو و باهوش بود.
از آنجایی که اکثر آموزش‌های مدارس شفاهی بود و توماس نیز مشکل شنوایی داشت، به‌سرعت از مدرسه خسته شد و معلمان نیز او را برای ادامه‌ی تحصیل، نامناسب و کم‌هوش توصیف کردند. او برای جبران کردن این مشکلات، به مطالعه و خواندن کتاب‌های متعدد در زمینه‌های گوناگون روی آورد. البته تحصیل نکردن ادیسون در یک مدرسه‌ی عادی، در آن سال‌های آمریکا امری عادی بود. در دوران جنگ داخلی، میانگین زمان تحصیل آمریکایی‌ها در مدارس، ۴۳۴ روز بود که تقریبا برابر با ۲ سال تحصیل امروزی است.
ترک تحصیل و اولین اختراعات
توماس ادیسون در سال ۱۲۳۸ شمسی (۱۸۵۹ میلادی) مدرسه را ترک کرد و به‌عنوان یک شاگرد در خط آهن بین دیترویت و پورت هوران مشغول به کار شد. ۴ سال پیش از آن، خطوط تلگراف برای ارتباط میان اپراتورهای خط آهن در میشیگان سنترال راه‌اندازی شده بود و جنگ داخلی نیز به توسعه‌ی هرچه بیشتر خطوط حمل‌ونقل و همچنین ارتباطات کمک کرد. ادیسون از این فرصت استفاده کرد و با یادگیری سیستم تلگراف، در سال ۱۲۴۲ خورشیدی (۱۸۶۳ میلادی) به تکنسین این فناوری جدید ارتباطی تبدیل شد.
پیام‌های تلگرافی در آن سال‌ها به‌صورت نقطه و خط‌هایی بودند که روی کاغذهای باریک حک می‌شدند. این نقطه و خط‌ها بعدا به زبان عادی کدگشایی می‌شد. در نتیجه، کم‌شنوایی ادیسون تأثیری روی روند کارش‌اش به‌عنوان اپراتور تلگراف نداشت. پس از مدتی، دریافت‌کننده‌های پیام‌های تلگرافی به ابزاری صدادار مجهز شدند که خواندن پیام‌ها را برای اپراتورها آسان‌تر می‌کرد.
ادیسون در دوران جوانی
ادیسون ۶ سال در سستم تلگرافی مناطق مختلف از غرب تا جنوب آمریکا، کانادا و نیوانگلند مشغول به کار بود. صدادار شدن تجهیزات تلگرافی او را به مرور به اپراتوری ضعیف تبدیل کرد. البته توماس از هوش ذاتی خود استفاده کرد تا راهکارهایی برای از بین بردن این نقص و بهینه‌سازی تجهیزات برای کار کردن خودش ارائه دهد.
فعالیت در صنعت تلگراف، زمینه‌ی اولین اختراعات را فراهم کرد
تلاش‌های ادیسون برای بهینه‌سازی تجهیزات تلگراف، سرانجام در سال ۱۲۳۹ شمسی (۱۸۶۰ میلادی) نتیجه داد و او، یک تلگراف دوسیمه اختراع کرد. این دستگاه، توانایی ارسال و دریافت دو پیام به‌صورت همزمان روی یک کابل را داشت. به‌علاوه، ادیسون دستگاه را به پرینتر مجهز کرد تا پیام‌ها مستقیما روی کاغذ چاپ شوند. موفقیت این اختراع باعث شد تا ادیسون شغل خود در شبکه‌ی تلگراف را رها کرده و زندگی‌اش را به‌طور کامل وقف اختراعات کند.
مهاجرت به نیویورک
ادیسون پس از اولین اختراع به نیویورک رفت تا با فران ال. پوپ، یک متخصص نیروی برق همکاری کند. همکاری آنها، به منظور تولید تلگراف‌های مجهز به پرینتر بود که یکی از آنها با نام Edison universal Stock Printer معرفی شد. ادیسون سال‌های بعد را نیز به فعالیت جدی در صنعت تلگراف اختصاص داد. او در خلال سال‌های ۱۲۴۹ تا ۱۲۵۴ خورشیدی (۱۸۷۰ تا ۱۸۷۵ میلادی) با جدیت در پروژه‌های مشترک مرتبط با این صنعت فعالیت کرد. در آن زمان، انحصار صنعت تلگراف در آمریکا، در اختیار شرکت وسترن یونیون بود.
ادیسون یک کارآفرین مستقل بود که اختراعاتش را به شرکت‌های مختلف می‌فروخت. او با رقبای وسترن یونیون همکاری می‌کرد و یکی از پروژه‌های اصلی‌اش، تلگراف اتوماتیک بود که با ترکیب برق و شیمی کار می‌کرد. اگرچه این اختراع موفقیت چندانی را در بازارهای نصیب ادیسون و شرکا نکرد، اما او در خلال ساخت این دستگاه، با علم شیمی آشناتر شد.
آشنایی با شیمی و اصول پایه‌های آن، زمینه‌ها را برای اختراعات بعدی توماس ادیسون از جمله خودکار برقی و دستگاه تکثیر فراهم کرد. در نهایت، همین تحقیقات منجر به اختراع گرامافون در سال‌های بعدی شدند.
یکی از اختراعات بحث برانگیز ادیسون، تلگراف با قابلیت ارسال و دریافت ۴ پیام بود. او این اختراع را با هدف فروش به وسترن یونیون طراحی کرد اما جی گولد از بزرگان صنعت ریلی و وال استریت در آن زمان، در آذر سال ۱۲۵۳ (دسامبر سال ۱۸۷۴) با پرداخت بیش از ۱۰۰ هزار دلار پول نقد، سهام و اوراق قرضه به ادیسون، این اختراع را تصاحب کرد. این هزینه، تا آن زمان گران‌ترین پرداخت در ازای یک اختراع بود.
ادیسون در عقد قرارداد و جذب مشتری استعداد بالایی داشت اما به همان اندازه در خرج کردن درآمدش ناشی بود. در واقع سرعت خرج کردن توماس از سرعت کسب درآمدش بسیار بیشتر بود. او در سال ۱۲۵۰ خورشیدی (۱۸۷۱ میلادی) با دختری ۱۶ ساله با نام مری استیلول ازدواج کرد. آنها در سال ۱۲۵۴ شمسی (۱۸۷۵ میلادی) به خاطر بی‌تجربگی در هزینه‌های زندگی و کسب‌وکار، با مشکلات معیشتی متعددی روبرو شدند.
ادیسون برای کاهش هزینه‌ها و همچنین طمع برای خرج کردن پول، در پاییز ۱۲۵۴ (پایان سال ۱۸۷۵) پدرش را به منلوپارک نیوجرسی دعوت کرد تا به کمک یکدیگر، یک آزمایشگاه در این منطقه تأسیس کنند. خود ادیسون نیز در سال ۱۲۵۵ شمسی (۱۸۷۶ میلادی) به آنجا نقل مکان کرد. دو دستیار حرفه‌ای در ساخت و توسعه‌ی این آزمایشگاه و کارگاه با خانواده‌ی ادیسون همکاری کردند. چارلز بچلر متولد ۱۲۲۵ خورشیدی (۱۸۴۶ میلادی) شهر منچستر و یک مهندس مکانیک و ساخت تولید بود. دستیار دیگر، مهندس اهل سوئیس جان کروزی بود که وظیفه‌ی نقشه‌کشی و طراحی ماشین‌آلات را بر عهده داشت.
بچلر دستیار بسیار فعال ادیسون بود که طرح‌های او را به‌خوبی اجرا می‌کرد. او همیشه در کنار استاد خود بود و در پروژه‌هایی همچون گرامافون و تلفن نیز وظیفه‌ی انجام کارهای مرتبط با شنوایی را به‌جای ادیسون بر عهده داشت.
ادیسون اکثر ساعات روز را در منلو پارک و آزمایشگاه‌های آن سپری می‌کرد. او در یکی از آزمایش‌ها در بررسی کابل‌های زیر آبی برای تلگراف اتوماتیک، متوجه تغییرات مقاومت الکتریکی کربن بر اثر فشار وارده شد. این کشف، یکی از دستاوردهای بزرگ تئوری او در تحقیقات بود که در نتیجه‌ی آن، یک رله‌ی فشاری با استفاده از کربن تولید کرد. این رله به‌جای آهنرباهای معمولی در تجهیزات مختلف ادیسون، برای تنظیم جریان الکتریکی استفاده شد.
رقابت بر سر ثبت پتنت تلفن، به سود گراهام بل پایان یافت
ادامه‌ی تحقیقات ادیسون روی رله‌ی فشاری، به‌سمت اختراع تلفن پیش می‌رفت اما الکساندر گراهام بل پیش از او و همکارانش، این دستگاه را به نام خود ثبت کرد. به‌هرحال توماس باز هم تحقیقات روی این رله‌ی کربنی را ادامه داد و تجهیزی با کربن تولید کرد که هنوز در گوشی‌های تلفن و میکروفن‌ها استفاده می‌شود.
اختراع گرامافون
بسیاری از اختراعات ادیسون، در پاسخ به نیازهای بازار طراحی و ساخته شدند. البته شانس و اقبال و قرار گرفتن در زمان مناسب در مکان مناسب نیز در برخی اختراعات به کمک این دانشمند آمد. باید گفت که اخلاقیات خود او برای امتحان کردن پدیده‌های جدید نیز در این موفقیت‌ها نقش داشت. وقتی اتفاقی خارج از انتظار در مسیر توسعه‌ی یکی از اختراعات رخ می‌داد، ادیسون با آغوش باز از تغییر در مسیر تحقیقات و پرداختن به موضوع جدید، استقبال می‌کرد.
طرحی از نسخه‌ی اول گرامافون
در سال ۱۲۵۶ (۱۸۷۷)، یکی از همان اتفاق‌های مشهور باعث شد تا بزرگترین اختراع ادیسون یعنی گرامافون متولد شود. تلفن در آن زمان به‌عنوان نوعی تلگراف صوتی شناخته می‌شد. ادیسون تلاش می‌کرد تا این دستگاه را برای بهبود ارتباطات تلگرافی توسعه دهد و به‌نوعی آن را با تلگراف اتوماتیک خود ترکیب کند. به هرحال او تحقیقات دانشمندانی همچون لئون اسکات فرانسوی را ادامه داد تا امواج صوتی و تصویر آنها را بهتر درک کند.
ادیسون فرض تحقیقات خود را بر این گذاشته بود که با اتصال یک قطعه‌ی نوک تیز به گیرنده‌ی صوتی، و حک کردن لرزش‌های آن روی کاغذ ادامه دار، می‌توان تصویری از صوت ارسال شده ترسیم کرد. او در نهایت با پیشرفت این تحقیقات و جایگزینی کاغذ با صفحه‌ی قلع‌اندود شده، توانست گرامافون را معرفی کند. پس از این موفقیت، واکنش‌های گوناگونی به اختراع ادیسون شد و او به شهرتی جهانی دست یافت. البته تبدیل شدن این اختراع از وسیله‌ای آزمایشگاهی به یک تجهیز عمومی، ۱۰ سال زمان نیاز داشت.
لامپ رشته‌ای
یکی دیگر از نتایج تحقیقات ادیسون روی کربن و ارتباط آن با الکتریسیته، پس از گذشت مدت کوتاهی از موفقیت گرامافون، پدیدار شد. داستان این اختراع نیز نوعی تصادف در تحقیقات دیگر ادیسون بوده است. در سال ۱۲۵۷ شمسی (۱۸۷۸ میلادی)، چند دانشمند برای اندازه‌گیری تغییرات دمایی ایجاد شده بر اثر کسوف، نیاز به یک تجهیز اندازه‌گیری بسیار دقیق داشتند. آنها برای این منظور به ادیسون مراجعه کردند و او هم با استفاده از همان اختراع کربنی خود، یک اندازه‌گیر اشعه (Micro Tasimeter) برای آنها طراحی کرد.
پتنت لامپ رشته‌ای ادیسون
در آن سال‌ها، تلاش برای استفاده از نور ساطع شده از قوس‌های الکتریکی در دنیای فناوری به اوج خود رسیده بود. ادیسون و همراهانش با توجه به اختراع بعدی به فکر ساخت چراغی شبیه به چراغ‌های گازی افتادند. چالش اصلی این بود که ماده‌ی مصرفی این چراغ بر اثر عبور جریان شدید الکتریسیته مصرف نشود (نسوزد).
ادیسون برای حل چالش بالا، به‌کارگیری مایکروتاسیمیتر را در نظر گرفت تا جریان وارد شده به لامپ را کنترل کند. او با تکیه بر فرضیات خود با قدرت اعلام کرد که توانایی ساخت لامپی الکتریکی با امنیت، پایداری و هزینه‌ی پایین را دارد. ساخت چنین لامپی، برای ۵۰ سال بحث اصلی و جزو پروژه‌های شکست‌خورده‌ی مخترعان بود؛ اما موفقیت‌های قبلی ادیسون باعث شد تا ادعایش برای ساخت لامپ، جدی گرفته شود.
موفقیت‌های قبلی و شهرت ادیسون باعث شد تا گروهی از بزرگان دنیای سرمایه‌گذاری مانند جی‌پی مورگان و وندربیلتس سرمایه‌ای بالغ بر ۳۰ هزار دلار برای تحقیق و توسعه‌ی این اختراع جدید و تأسیس شرکت تولید لامپ ادیسون اختصاص دهند.
ادیسون در اولین طرح خود برای استفاده از لامپ‌های الکتریکی، مدار موازی را پیشنهاد داد. در نتیجه‌ی استفاده از این مدار، در صورت سوختن یکی از لامپ‌های الکتریکی، عملکرد بقیه‌ی آنها دچار اختلال نمی‌شود. برخی محققان معتقد بودند این مدار پایداری لازم را نخواهد داشت اما اشکال آنها، استفاده از لامپ‌های با مقاومت پایین در مدار موازی بود. به‌هرحال ادیسون به این نتیجه رسید که باید لامپی با مقاومت بالا تولید شود و تحقیقات خود را روی این موضوع متمرکز کرد.
فرانسیس اپتون یکی از دستیارهای ادیسون در این پروژه بود. او فارغ‌التحصیل رشته‌ی علوم از دانشگاه پرینستون بود. اپتون در سال ۱۲۵۷ (۱۸۷۸) به آزمایشگاه ادیسون ملحق شد و تخصص مورد نیاز در زمینه‌های نظری و ریاضیاتی را به تیم منتقل کرد. خود ادیسون چنین تخصصی نداشت و اپتون به‌نوعی مکمل او در بحث‌های نظری بود. ادیسون در جایی گفته بود که در زمان تحقیق روی لامپ‌های رشته‌ای، حتی با قانون اهم نیز آشنا نبوده است. در واقع او بیشتری فردی تجربه‌گرا بود و حتی برخی اوقات توانایی توضیح روش رسیدن به نتایج خود را نیز نداشت.
تحقیقات مشترک ادیسون و اپتون باعث شد تا آنها در تابستان سال ۱۲۵۸ خورشیدی (۱۸۷۹ میلادی) یک مولد الکتریکی (ژنتراتور) تولید کنند. این سیستم کمی از شکست‌های ادیسون در ساخت لامپ رشته‌ای را پوشش داد و او ابتدا به جای معرفی لامپ، سیستم توزیع نیروی برق را پیشنهاد داد. او و تیمش چند ماه بعد توانستند لامپی تقریبا پایدار با استفاده از رشته‌های پلاتینیوم بسازند. البته قیمت بالای این ماده، کاربردی بودن طرح ادیسون را با چالش روبرو می‌کرد.
به‌هرحال تحقیقات ادامه پیدا کرد و با تمرکز روی ایجاد خلأ در لامپ‌های رشته‌ای، ادیسون و تیمش در تابستان ۱۲۵۹ (۱۸۸۰) توانستند فیبرهای بامبو با پوشش کربن را به‌عنوان ماده‌ی پایدار برای رشته‌های لامپ معرفی کنند. اولین مکانی که به‌صورت کامل از سیستم روشنایی لامپ‌های ادیسون استفاده کرد، شرکت چاپ Hinds and Ketcham بود. این پروژه در سال ۱۲۶۰ شمسی (۱۸۸۱ میلادی) و در نیویورک، اجرا شد.
پس از موفقیت در تولید لامپ‌های رشته‌ای پایدار، اکثر قراردادهای ادیسون و تیمش مربوط به پیاده‌سازی سیستم‌های توزیع برق بود. آنها در مناطق مختلف از کریستال پالاس تا لندن و منهتن، پروژه‌ی برق‌رسانی را اجرا کردند. پیاده‌سازی سیستم‌ها به سرعت در مکان‌های مختلفی اعم از رستوران‌ها و سالن‌های تئاتر انجام می‌شد و شهرت ادیسون به‌عنوان بزرگترین مخترع جهان، روز به روز افزایش می‌یافت.
ساخت لامپ رشته‌ای و توزیع منطقه‌ای برق، شهرت ادیسون را جهانی کرد
در مسیر ساخت لامپ رشته‌ای ادیسون، یک کشف بزرگ دیگر نیز اتفاق افتاد که ۱۵ سال بعد، منجر به کشف نهایی الکترون توسط جی.جی تامسون شد. در سال ۱۲۶۰ شمسی (۱۸۸۱ میلادی)، ویلیام جی. همر یکی از متخصصان منلوپارک و مسئول آزمایش حباب لامپ‌ها متوجه شد که یک نور آبی رنگ در اطراف قطب مثبت لامپ ایجاد می‌شود. در بخش منفی نیز سیم و حباب لامپ‌ها کمی سیاه می‌شدند. این اثر در آن زمان به‌عنوان سایه‌ی شبح همر شناخته شده و پس از ثبت پتنت لامپ نیز لقب اثر ادیسون را برای آن انتخاب شد. در نهایت بررسی این اثر بود که کشف الکترون و ورود به دنیای الکترونیک را به همراه داشت.
ادیسون پس از شروع پروژه‌ی برق‌رسانی منهتن، تحقیقات خود را به نیویورک منتقل کرد و منلوپارک نیز تنها به‌عنوان یک خانه‌ی تابستانی استفاده می‌شد. همسر او در سال ۱۲۶۳ (۱۸۸۴) دچار بیماری سختی شد و از دنیا رفت.
ادیسون در بهمن ۱۲۶۴ (فوریه‌ی سال ۱۸۸۶) با دختری ۲۰ ساله به نام مینا میلر ازدواج کرد. توماس در آن زمان ۳ فرزند داشت و پس از ازدواج، زمینی را در وست اورنج نیوجرسی خریداری کرده و خانه و آزمایشگاه جدید خود را در آنجا تأسیس کرد. ادیسون قصد داشت آزمایشگاه جدید را به مجهزترین مرکز تحقیقات صنعتی جهان تبدیل کند.
آزمایشگاه جدید ادیسون زادگاه مصحولات متنوعی همچون گرامافون، صنعت فیلمبرداری و باتری‌های آلکالاین بود. توماس در این مرکز جدید زمان زیادی را به مدیریت کارهای خود می‌گذراند و کم‌کم از یک مخترع، به یک تاجر و مدیر کسب‌وکار تبدیل شده بود. تولید انبوه لامپ‌های رشته‌ای و گرامافون، تحقیقات او را بر عهده‌ی نیروهای دانشگاهی‌اش گذاشته بود.
ادیسون در کنار تمام فعالیت‌های گفته شده، ۱۰ سال از انرژی خود را روی یک پروژه‌ی پرریسک برای ساخت یک تجهیز استخراج معدن متمرکز کرد که به‌نوعی بزرگترین بحران زندگی کاری او شد.
همان‌طور که گفته شد، اولین دستاورد بزرگ آزمایشگاه جدید، تجاری‌سازی گرامافون نام داشت. این نسخه، به‌نوعی بهبودیافته‌ی اختراع ادیسون بود و در آن به‌جای ورقه‌های قلع‌اندودشده از مقوای واکس زده استفاده شد. ۲ سال بعد، جادوگر منلوپارک ادعا کرد که گرامافون را به محصولی بی‌نقص تبدیل کرده است. البته ادعای او صحیح نبود.
نهایی‌سازی گرامافون و آماده شدن آن برای استفاده‌ی عموم، تا پایان دهه‌ی ۱۲۷۰ شمسی (۱۸۹۰ میلادی) به طول انجامید. پیش از آن، ادیسون تجهیزات تولید و ضبط صدا را در کنار آزمایشگاه خود تأسیس کرد. در آنجا بود که تمامی مشکلات مکانیکی این دستگاه حل و به محصولی سودده تبدیل شد.
صنعت فیلمبرداری
ادیسون در کنار کار کردن روی پروژه‌ی گرامافون، به فکر این بود که با ترکیب کردن آن با دستگاهی به نام Zeotrope بیش از پیش بین مردم محبوب کند. این دستگاه، تصاویر ثبت شده پشت سر هم را به تصویری تقریبا متحرک تبدیل می‌کرد. بررسی و اجرای این پروژه‌ی جدید بر عهده‌ی ویلیام کی.ال دیکسون بود. دیکسون یکی از کارمندان ادیسون و علاقه‌مند به تصویربرداری بود.
کینتوگراف ادیسون
در سال ۱۲۶۷ (۱۸۸۸)، ادیسون و دیکسون پس از بررسی طرح‌های بسیاری از عکاسان اروپایی که در صدد ضبط تصاویر متحرک بودند، موفق شدند یک نمونه دوربین کاربردی به همراه دستگاهی برای تماشای فیلم‌ها، بسازند. نام این دستگاه‌ها Kinetograph و Kinetoscope بود.
هماهنگ کردن صدا و تصویربسیار دشوار بود و از مسیر تولید فیلم‌ها حذف شد
در آن زمان، هماهنگ کردن و اتصال صدا به فیلم، کاری بسیار دشوار و وقت‌گیر بود. به همین دلیل، ساخت فیلم‌های دارای صدا کنار گذاشته شده و پدیده‌ای به‌نام فیلم صامت متولد شد. ادیسون، اولین فیلم تاریخ را در آزمایشگاه خود با نام Black Maria در سال ۱۲۷۲ خورشیدی (۱۸۹۳ میلادی) تولید کرد. کینتوسکوپ هم سال بعد با موفقیت معرفی شد. این دستگاه یک سوراخ داشت و تنها یک نفر می‌توانست فیلم را از آن تماشا کند.
مخترعان رقیب ادیسون، سیستم‌هایی برای انتقال تصویر به صفحات نمایش ساختند و کسب‌وکار کینتوسکوپ را با چالش روبرو کردند. در نتیجه، ادیسون یک پروژکتور را از توماس آرمات خریداری کرد و برای رونمایی از سیستم جدید، یک آگهی عمومی چاپ کرد. او این سیستم نمایش جدید را با نام Vitascope، آخرین اعجاز ادیسون معرفی کرد.
باتری‌های آلکالاین
یکی دیگر از نتایج تحقیقات روی گرامافون، باتری‌های قلیایی یا آلکالاین بود. ادیسون این باتری‌ها را برای تأمین انرژی گرامافون تولید کرد؛ چرا که در آن زمان بسیاری از خانه‌ها هنوز برق نداشتند. البته ۲۰ سال زمان نیاز بود تا تمام چالش‌ها و دشواری‌های تولید باتری‌های کاربردی برطرف شود. ادیسون در سال ۱۲۸۸ (۱۹۰۹) به تأمین‌کننده‌ی اصلی باتری برای زیردریایی‌ها و ماشین‌های برقی تبدیل شد.
باتری‌های ساخته شده توسط ادیسون در یک نمایشگاه محلی
مخترغ گرامافون پس از کسب موفقیت در تولید باتری، حتی یک کارخانه‌ی تولید خودروی برقی نیز تأسیس کرد. در سال ۱۲۹۰ شمسی (۱۹۱۲ میلادی)، هنری فورد که یکی از طرفداران اصلی ادیسون بود، از او درخواست کرد تا یک باتری برای استارت خودرو طراحی کند. او این باتری را برای استفاده در خودروی مدل T خود نیاز داشت. این همکاری، شروع دوستی طولانی‌مدت این دو آمریکایی بزرگ بود. ارتباط آنها تا جایی پیش رفت که فورد در اکتبر سال ۱۳۰۸ خورشیدی (۱۹۲۹ میلادی) جشنی به مناسبت سالگرد ۵۰ سالگی ساخت لامپ رشته‌ای برگزار کرد. این جشن، یک تحسین جهانی از دستاوردهای ادیسون در دنیای فناوری بود.
دستگاه استخراج معدن
اغلب یافته‌ها و اختراعات ادیسون در حوزه‌ی برق و ارتباطات بوده‌اند؛ اما در پایان دهه‌ی ۱۲۶۰ (۱۸۸۰) و ابتدای ۱۲۷۰ (۱۸۹۰)، او زمان زیادی را روی طراحی و تولید یک دستگاه استخراج معدن گذاشت. این دستگاه قرار بود با سیستم آهنربایی، تجزیه‌ی سنگ‌های معدنی را آسان کند. ادیسون پیش از این و در خلال تلاش برای استفاده از پلاتینیوم در لامپ رشته‌ای، روی پروژه‌ی تجزیه‌ی سنگ‌های معدنی کار کرده بود.
سهام شرکت باتری‌سازی ادیسون
دستگاه ادیسون قرار بود پلاتینیوم را از سنگ‌های معدنی فلزی استخراج کند. در دهه‌ی ۱۲۶۰ شمسی (۱۸۸۰ میلادی)، قیمت سنگ آنها به مقدار قابل توجهی افزایش پیدا کرد. اگر دستگاه جدید می‌توانست آهن را از سنگ‌های با کیفیت پایین استخراج کند، بسیاری از معادن نیمه تعطیل بار دیگر به چرخه‌ی استخراج باز می‌گشتند. ادیسون ۱۴۵ معدن قدیمی را خریداری و مرکز تحقیقاتی اصلی خود را نیز در معدن Ogden در نزدیکی نیوجرسی تأسیس کرد.
بزرگترین شکست مالی ادیسون، در تلاش برای ساخت این دستگاه شکل گرفت
Thomas Edison هیچ‌گاه نتوانست چالش‌های مهندسی ساخت این دستگاه را حل کند. با کاهش قیمت سنگ آهن در میانه‌های دهه‌ی ۱۲۷۰ (۱۸۹۰)، پروژه‌ی او دیگر صرفه‌ی اقتصادی نیز نداشت. به‌همین دلیل ادیسون پروژه را به‌نوعی تعطیل کرد. گفته شده که ایده‌های او در این پروژه بعدا به روش‌های بهینه برای ساخت سیمان منجر شده‌اند.
او تا آن زمان مقدار زیادی از سهام خود در شرکت جنرال الکتریک را فروخته بود و تنها بخش کوچکی از آن را در اختیار داشت. این پروژه باعث شده بود تا علاوه بر فروش سهام به قیمت بسیار پایین، او از دنیای الکتریسیته و روشنایی نیز تاحدودی دور شود.
به‌هرحال این شکست‌ها، هیچ‌گاه طمع ادیسون برای نوآوری و اختراع را خاموش نکردند. اگرچه آخرین تحقیقات او موفقیت‌هایی قابل مقایسه با اختراعات اولیه نداشتند، اما تا دهه‌ی ۸۰ زندگی باز هم به تحقیق و مطالعه می‌پرداخت.
دولت آمریکا در خلال جنگ جهانی اول از ادیسون درخواست کرد تا در تیم مشاوره‌ی نیروی دریایی فعالیت کند. این هیئت، اختراعات ارائه شده به ارتش آمریکا را آزمایش و بررسی می‌کرد. ادیسون در پروژه‌های متعدد همچون آشکارسازهای زیردریایی و تکنیک‌های مکان‌یابی اسلحه‌ها فعالیت کرد. او پس از مدتی اعلام کرد که تنها در پروژه‌های دفاعی همکاری خواهد کرد و تا پایان عمر نیز، نقش نداشتن در ساخت اسلحه را جزو افتخارات خود می‌دانست.
ادیسون رقابت و کشمکشی طولانی مدت با نیکولا تسلا، نابغه‌ی مهندسی برق داشت. تسلا در دانشگاه تحصیل کرده بود و نبوغ زیادی از خود نشان می‌داد. او مدتی را نیز به‌عنوان کارمند برای ادیسون کار کرده بود. این دو در سال ۱۲۶۴ (۱۸۸۵) مسیرشان را از هم جدا کردند و از آن زمان، در مجامع عمومی به بهانه‌های مختلف با هم بحث داشتند. بحث اصلی این دو دانشمند، در مورد برق جریان مستقیم (ادیسون) و برق جریان متناوب (تسلا) بود.
تسلا در سال‌های بعد با جورج وستینگ‌هاوس از رقبای اصلی ادیسون همکار شد و این همکاری، یکی از بزرگترین دشمنی‌های تاریخ مهندسی برق را به همراه داشت. ادیسون در این رقابت از روش‌های غیراخلاقی نیز استفاده کرد. او برای فریب مردم در مورد خطرات جریان متناوب، نمایش‌هایی با اتصال برق به حیوانات برگزار می‌کرد. یکی از مشهورترین این نمایش‌ها، فیلی به نام تاپسی بود که در یک نمایش در سال ۱۲۸۲ (۱۹۰۳) به قتل رسید.
نیکولا تسلا
این دو دانشمند طرفداران و پیروان خاص خود را نیز دارند. برخی از طرفداران تسلا، ادیسون را فردی فریب‌کار می‌دانند که حتی برخی اختراعات تسلا را به نام خود ثبت کرده است. به‌هرحال ادیسون در بین برخی دیگر از فعالان جوامع علمی نیز محبوبیت بالایی ندارد و آنها، او را بیش از مخترع بودن، تاجر می‌دانند.
همان‌طور که گفته شد، ادیسون در زمینه‌های علمی متعدد اختراعات ثبت کرده است. ساخت اولین لاستیک کاربردی در آمریکا توسط او و با همکاری هنری فورد و هاروی فیرستون انجام شد. او اولین دستگاه تصویربرداری اشعه‌ی X با نام فلئوروسکوپ را ساخت و همچنین تولید فنول در آمریکا برای اولین بار توسط این مخترع انجام شد.
زندگی شخصی و مرگ
ادیسون از همسر اولش ماری سه فرزند داشت. ماریون استل ادیسون، توماس آلوا ادیسون جونیور و ویلیام لزلی ادیسون، فرزندان او بودند. مری در ۲۹ سالگی و در ۱۹ مرداد ۱۲۶۳ (۹ آگوست ۱۸۸۴) از دنیا رفت. دلیل مرگ او یا تومور مغزی یا اوردوز داروی مورفین بوده است. در آن سال‌ها، مورفین دارویی عادی برای بیماری‌های مختلف در زنان بود.
ادیسون در ۳۹ سالگی بار دیگر ازدواج کرد. همسر دوم او، مینا میلر، دختر یک مخترع مشهور به نام لوئیس میلر، مؤسس شرکت Chautauqua بود. ثمره‌ی ازدواج دوم نیز سه فرزند به نام‌های مدلین ادیسون، چارلز ادیسون و تئودور میلر ادیسون بود. توماس آلوا ادیسون جونیور، علاقه داشت تا مانند پدرش به کسب‌وکار فناوری و اختراع وارد شود. او در صنعت روغن مار برای مدتی فعالیت کرد اما هیچ‌گاه موفقیت زیادی به دست نیاورد. به‌علاوه کارهای او مشکلاتی را نیز برای پدر به همراه داشت. او دستگاه‌های مختلف و عموما ناموفقی تولید کرده و در بازار به‌نام «آخرین اختراع ادیسون» عرضه می‌کرد.
بحران‌های ایجاد شده توسط ادیسون جونیور به حدی زیاد شد که پدر، در دادگاه از او شکایت کرد. در نهایت ادیسون بزرگ قبول کرد که با پرداخت ۳۵ دلار در هفته (معادل ۹۵۳ دلار امروزی)، اجازه‌ی استفاده از برند ادیسون را از پسرش سلب کند. توماس جونیور از آن به بعد از عنوان برتون ویلارد برای خود استفاده می‌کرد.
مخترع باتری‌های آلکالاین تا سال‌های پایانی عمر هنوز هم فعال و پرانرژی بود. او در سال ۱۳۰۷ خورشیدی (۱۹۲۸ میلادی) به سازمان غیرانتفاعی Civitan Club پیوست که با هدف کمک به جامعه فعالیت می‌کرد. او به این گروه اعتقاد زیادی داشت و بر این باور بود که فعالیت‌هایی مفید و کاربردی برای جامعه و کل آمریکا در آن جریان دارد. او برخی اوقات دوست صمیمی‌اش هنری فورد را نیز به جلسات انجمن می‌برد.
چند ماه پیش از مرگ ادیسون، شرکت خط آهن لاکوانا، قطارهای برقی برون‌شهری را معرفی کرد. انتقال برق برای این خط جدید، با استفاده از سیستم برق‌رسانی جریان مستقیم ساخت ادیسون انجام می‌شد. بزرگترین مخترع تاریخ آمریکا در آن زمان وضعیت جسمانی مناسبی نداشت اما با کمال میل در مراسم رونمایی از این خط آهن حضور یافت و حتی مسیر ابتدایی کوتاهی را نیز به‌عنوان لکوموتیوران قطار برقی طی کرد.
این خط آهن تا ۵۴ سال بعد در شمال نیوجرسی مشعول به کار بود تا این که در سال ۱۳۶۳ (۱۹۸۴) بازنشسته شد. پلاکی که نشان‌دهنده‌ی رانندگی ادیسون با این خط ریلی بوده است امروز در ترمینال لاکوانا در هوبوکن برای بازدید عموم قرار داده شده است.
توماس ادیسون از یک رژیم عجیب و غریب غذایی پیروی می‌کرد که در آن زمان مشهور بود. این رژیم‌ها بدون پشتوانه‌ی علمی و با محدود کردن تغذیه‌ی افراد، سلامتی و کاهش وزن را به آنها وعده می‌دادند. تنها مایع نوشیدنی رژیم ادیسون، کمی شیر بود که هر سه ساعت یک بار آن را می‌نوشید. او اعتقاد داشت این رژیم سلامتی‌اش را باز می‌گرداند. (البته صحت این داستان به‌طور کامل تأیید نشده است.)
توماس آلوا ادیسون، در ۲۵ مهر ۱۳۱۰ (۱۸ اکتبر سال ۱۹۳۱) بر اثر بیماری دیابت در خانه‌اش در گلنمونت از دنیا رفت. جسد او در پشت همین خانه به خاک سپرده شد. نکته‌ی جالب توجه این است که آخرین تنفس ادیسون در یک لوله‌ی آزمایش در موزه ی هنری فورد در نزدیکی دیترویت نگهداری می‌شود. به‌علاوه، یک ماسک مرگ از صورت ادیسون و طرحی از دست‌های او نیز ساخته شد.
جوایز و افتخارات
رئیس جمهور فرانسه در سال ۱۲۶۰ شمسی (۱۸۸۱ میلادی) نشان لژیون دونور را به توماس ادیسون اهدا کرد. در سال ۱۲۶۶ (۱۸۸۷)، مدال ماتئوچی و پس از آن در سال ۱۲۶۹ (۱۸۹۰)، عضویت در انجمن سلطنتی علوم سوئد به این دانشمند اهدا شد. مدال جان اسکات و مدال ادوارد لانگسترث در سال ۱۲۶۸ (۱۸۸۹)، از دیگر جوایز مخترع آمریکایی در قرن ۱۹ میلادی بود.
شهری در ایالت نیوجرسی، به‌نام ادیسون ثبت شده است
مدال آمریکایی جان فریتز در سال ۱۲۸۷ (۱۹۰۸) به ادیسون اهدا شد. او در سال ۱۲۹۴ (۱۹۱۵) نیز از طرف مؤسسه‌ی فرانکلین، مدال اختصاصی فرانکلین را دریافت کرد. نیروی دریایی ایالات متحده در سال ۱۲۹۹ (۱۹۲۰)، نشان خدمات برجسته‌ی خود را به ادیسون اهدا کرد. ۳ سال بعد، جایزه‌ی اختصاصی ادیسون در انجمن مهندسان برق آمریکا طراحی شده و توماس، اولین دریافت‌کننده‌ی آن شد. مدال طلای کنگره و عضویت در آکادمی ملی علوم، افتخارات دیگر ادیسون در آمریکا هستند.
ایالات متحده‌ی آمریک، از سال ۱۳۶۲ (۱۹۸۳)، روز ۲۲ بهمن (۱۱ فوریه) یعنی تاریخ تولد ادیسون را به‌عنوان روز مخترع نامگذاری کرده است. مجله‌ی لایف، در ویژه‌نامه‌ای در سال ۱۳۷۱ (۱۹۹۷)، ادیسون را در صدر فهرست ۱۰۰ فرد تأثیرگذار در ۱۰۰۰ سال گذشته قرار داد.
مکان‌های بسیاری در آمریکا و دیگر نقاط جهان به نام ادیسون ثبت شده‌اند. شهر ادیسون در نیوجرسی و دانشگاه ایالتی توماس ادیسون، از مشهورترین مکان‌ها هستند. دبیرستان‌ها و دانشکده‌های متعددی نیز در آمریکا به نام این دانشمند بزرگ ثبت شده‌اند. شهر آلوا در فورت میرز نیز از نام میانی این دانشمند استفاده کرده است.
پدر اسطوره‌ی فوتبال یعنی پله، فرزندش را به احترام این مخترع آمریکایی ادسون نام گذاشت که به‌صورت تصادفی در اسناد ثبتی Edison نوشته شد. سه پل در آمریکا نیز به نام ادیسون نامگذاری شده‌اند. این پل‌ها در نیوجرسی، فلوریدا و اوهایو قرار دارند.
بزرگترین یادگار تاریخی توماس ادیسون، در محل زندگی‌اش در گلنمونت قرار دارد. این منطقه به نام Edison National Historic Site شناخته می‌شود. در شهر ادیسون نیوجرسی نیز یک برج یادگار و موزه به نام این مخترع ساخته شده است. حتی در شهر بیمونت تگزاس که ادیسون هیچ سفری به آنجا نداشته است، یک موزه به نام او قرار دارد.
شرکت بزرگ جنرال الکتریک، یکی از قدیمی‌ترین یادگارهای ادیسون است که پس از ادغام شرکت او با توماس هیوستون تأسیس شد. شرکت‌های بزرگ دیگر همچون Commonwealth Edison ،Edison International ،Detroit Edison و بسیاری شرکت‌های دیگر نیز نام این کارآفرین بزرگ آمریکایی را یدک می‌کشند.
منابع:
www.zoomit.ir
www.sarpoosh.com
http://namnak.com
توماس ادیسون ، مخترع و دانشمندی که حتی کودکان کم سن و سال هم نام او را به دلیل اختراع نورانی اش می دانند زندگی پر فراز و نشیبی داشته که مطمئنا دانستن در مورد آن برای هرکسی جذاب است پس برای داشتن اطلاعات بیشتر در مورد ادیسون ادامه این بخش را حتما بخوانید.
حقایق خواندنی و جالب در مورد زندگی توماس ادیسون
توماس ادیسون هنگامیکه فقط 21 سال داشت اولین اختراع خود را که یک دستگاه الکتریکی شمارش آرا بود عرضه کرد توماس ادیسون بیش از هزار اختراع دارد. وی همچنین برنده جوایزی همچون لژیون دونور (فرمانده) شده است.
از مهمترین اختراعات توماس ادیسون می توان به لامپ الکتریکی، گرامافون، باتری، کینتوگراف، فونوگراف(دستگاه ضبط صدا)، تلسکرایپ(موتور جهانی که باجریان متناوب یا مستقیم کار میکند) اشاره کرد.
ادیسون در سن 84 سالگی به علت بیماری دیابت درگذشت و در طول عمر خود 1368 اختراع را در ایالات متحده آمریکا و اروپا به ثبت رساند. البته او فهرست بلندی از ادعاهای حقوقی علیه مخترعان دیگر هم داشت.
ادیسون علاوه بر اختراع، کارآفرین و مدیر قابلی هم بود. او اولین نمونه‌های تولید انبوه را در کارخانه‌های خود پیاده‌سازی کرد و همچنین، اولین مرکز تحقیقات صنعتی نیز توسط او تأسیس شده است. تجهیزات آزمایشگاهی او در منلوپارک کالیفرنیا، یکی از تاریخ‌سازترین آزمایشگاه‌های آمریکا بود که بسیاری از اختراعات خود ادیسون در آنجا نهایی شد. او پس از مدتی آزمایشگاه‌های متعدد را با همکاری بزرگانی همچون هنری فورد و هاروی فیرستون در نقاط مختلف آمریکا تأسیس کرد. توماس ادیسون رکورد جهانی بیشترین تعداد پتنت را نیز با ۱۰۹۳ پتنت ثبت شده در اختیار دارد.
تولد و تحصیل
توماس ادیسون در ۲۲ بهمن ۱۲۲۵ خورشیدی (۱۱ فوریه‌ی سال ۱۸۴۷ میلادی) در میلان اوهایون متولد شد. او هفتمین و آخرین فرزند ساموئل اوگدن ادیسون و نانسی متیوز الیوت بود. پدر او در کودکی به همراه خانواده از نوا اسکوشیا به آمریکا مهاجرت کرده بود. ساموئل در روستایی به نام شوزبری در کانادا که بعدا وینا نام گرفت بزرگ شد. او در جوانی در یک شورش شرکت کرد و پس از شرکت در نبرد، از کانادا فرار کرد. میلان در ایالت اوهایو مقصدی بود که پدر توماس برای خانواده‌اش در آمریکا انتخاب کرد.
توماس تنها چند ماه به مدرسه رفت و پس از آن، مادرش وظیفه‌ی آموزش او را بر عهده گرفت. ادیسون بسیاری از آموخته‌های کودکی خود را از کتاب‌های آر.جی پارکر با نام Schoolf of Natural Philosophy و Cooper Union for the Advancement of Science and Art فراگرفت. ادیسون در کودکی به‌خاطر دلایل متعدد به کم‌شنوایی نیز مبتلا بود.
محل تولد توماس ادیسون
ساموئل ادیسون در سال ۱۲۳۳ شمسی (۱۸۵۴ میلادی) به‌عنوان اپراتور فانوس دریایی و نجار در Fort Gratiot در پورت هوران میشیگان استخدام شد. او خانواده‌ی خود از جمله آلوا را به این منطقه برد و در یک خانه‌ی مناسب اسکان داد. آلوا در آنجا به مدرسه‌ی عمومی رفت و ۵ سال به تحصیل پرداخت. او دانش‌آموزی کنجکاو و باهوش بود.
از آنجایی که اکثر آموزش‌های مدارس شفاهی بود و توماس نیز مشکل شنوایی داشت، به‌سرعت از مدرسه خسته شد و معلمان نیز او را برای ادامه‌ی تحصیل، نامناسب و کم‌هوش توصیف کردند. او برای جبران کردن این مشکلات، به مطالعه و خواندن کتاب‌های متعدد در زمینه‌های گوناگون روی آورد. البته تحصیل نکردن ادیسون در یک مدرسه‌ی عادی، در آن سال‌های آمریکا امری عادی بود. در دوران جنگ داخلی، میانگین زمان تحصیل آمریکایی‌ها در مدارس، ۴۳۴ روز بود که تقریبا برابر با ۲ سال تحصیل امروزی است.
ترک تحصیل و اولین اختراعات
توماس ادیسون در سال ۱۲۳۸ شمسی (۱۸۵۹ میلادی) مدرسه را ترک کرد و به‌عنوان یک شاگرد در خط آهن بین دیترویت و پورت هوران مشغول به کار شد. ۴ سال پیش از آن، خطوط تلگراف برای ارتباط میان اپراتورهای خط آهن در میشیگان سنترال راه‌اندازی شده بود و جنگ داخلی نیز به توسعه‌ی هرچه بیشتر خطوط حمل‌ونقل و همچنین ارتباطات کمک کرد. ادیسون از این فرصت استفاده کرد و با یادگیری سیستم تلگراف، در سال ۱۲۴۲ خورشیدی (۱۸۶۳ میلادی) به تکنسین این فناوری جدید ارتباطی تبدیل شد.
پیام‌های تلگرافی در آن سال‌ها به‌صورت نقطه و خط‌هایی بودند که روی کاغذهای باریک حک می‌شدند. این نقطه و خط‌ها بعدا به زبان عادی کدگشایی می‌شد. در نتیجه، کم‌شنوایی ادیسون تأثیری روی روند کارش‌اش به‌عنوان اپراتور تلگراف نداشت. پس از مدتی، دریافت‌کننده‌های پیام‌های تلگرافی به ابزاری صدادار مجهز شدند که خواندن پیام‌ها را برای اپراتورها آسان‌تر می‌کرد.
ادیسون در دوران جوانی
ادیسون ۶ سال در سستم تلگرافی مناطق مختلف از غرب تا جنوب آمریکا، کانادا و نیوانگلند مشغول به کار بود. صدادار شدن تجهیزات تلگرافی او را به مرور به اپراتوری ضعیف تبدیل کرد. البته توماس از هوش ذاتی خود استفاده کرد تا راهکارهایی برای از بین بردن این نقص و بهینه‌سازی تجهیزات برای کار کردن خودش ارائه دهد.
فعالیت در صنعت تلگراف، زمینه‌ی اولین اختراعات را فراهم کرد
تلاش‌های ادیسون برای بهینه‌سازی تجهیزات تلگراف، سرانجام در سال ۱۲۳۹ شمسی (۱۸۶۰ میلادی) نتیجه داد و او، یک تلگراف دوسیمه اختراع کرد. این دستگاه، توانایی ارسال و دریافت دو پیام به‌صورت همزمان روی یک کابل را داشت. به‌علاوه، ادیسون دستگاه را به پرینتر مجهز کرد تا پیام‌ها مستقیما روی کاغذ چاپ شوند. موفقیت این اختراع باعث شد تا ادیسون شغل خود در شبکه‌ی تلگراف را رها کرده و زندگی‌اش را به‌طور کامل وقف اختراعات کند.
مهاجرت به نیویورک
ادیسون پس از اولین اختراع به نیویورک رفت تا با فران ال. پوپ، یک متخصص نیروی برق همکاری کند. همکاری آنها، به منظور تولید تلگراف‌های مجهز به پرینتر بود که یکی از آنها با نام Edison universal Stock Printer معرفی شد. ادیسون سال‌های بعد را نیز به فعالیت جدی در صنعت تلگراف اختصاص داد. او در خلال سال‌های ۱۲۴۹ تا ۱۲۵۴ خورشیدی (۱۸۷۰ تا ۱۸۷۵ میلادی) با جدیت در پروژه‌های مشترک مرتبط با این صنعت فعالیت کرد. در آن زمان، انحصار صنعت تلگراف در آمریکا، در اختیار شرکت وسترن یونیون بود.
ادیسون یک کارآفرین مستقل بود که اختراعاتش را به شرکت‌های مختلف می‌فروخت. او با رقبای وسترن یونیون همکاری می‌کرد و یکی از پروژه‌های اصلی‌اش، تلگراف اتوماتیک بود که با ترکیب برق و شیمی کار می‌کرد. اگرچه این اختراع موفقیت چندانی را در بازارهای نصیب ادیسون و شرکا نکرد، اما او در خلال ساخت این دستگاه، با علم شیمی آشناتر شد.
آشنایی با شیمی و اصول پایه‌های آن، زمینه‌ها را برای اختراعات بعدی توماس ادیسون از جمله خودکار برقی و دستگاه تکثیر فراهم کرد. در نهایت، همین تحقیقات منجر به اختراع گرامافون در سال‌های بعدی شدند.
یکی از اختراعات بحث برانگیز ادیسون، تلگراف با قابلیت ارسال و دریافت ۴ پیام بود. او این اختراع را با هدف فروش به وسترن یونیون طراحی کرد اما جی گولد از بزرگان صنعت ریلی و وال استریت در آن زمان، در آذر سال ۱۲۵۳ (دسامبر سال ۱۸۷۴) با پرداخت بیش از ۱۰۰ هزار دلار پول نقد، سهام و اوراق قرضه به ادیسون، این اختراع را تصاحب کرد. این هزینه، تا آن زمان گران‌ترین پرداخت در ازای یک اختراع بود.
ادیسون در عقد قرارداد و جذب مشتری استعداد بالایی داشت اما به همان اندازه در خرج کردن درآمدش ناشی بود. در واقع سرعت خرج کردن توماس از سرعت کسب درآمدش بسیار بیشتر بود. او در سال ۱۲۵۰ خورشیدی (۱۸۷۱ میلادی) با دختری ۱۶ ساله با نام مری استیلول ازدواج کرد. آنها در سال ۱۲۵۴ شمسی (۱۸۷۵ میلادی) به خاطر بی‌تجربگی در هزینه‌های زندگی و کسب‌وکار، با مشکلات معیشتی متعددی روبرو شدند.
ادیسون برای کاهش هزینه‌ها و همچنین طمع برای خرج کردن پول، در پاییز ۱۲۵۴ (پایان سال ۱۸۷۵) پدرش را به منلوپارک نیوجرسی دعوت کرد تا به کمک یکدیگر، یک آزمایشگاه در این منطقه تأسیس کنند. خود ادیسون نیز در سال ۱۲۵۵ شمسی (۱۸۷۶ میلادی) به آنجا نقل مکان کرد. دو دستیار حرفه‌ای در ساخت و توسعه‌ی این آزمایشگاه و کارگاه با خانواده‌ی ادیسون همکاری کردند. چارلز بچلر متولد ۱۲۲۵ خورشیدی (۱۸۴۶ میلادی) شهر منچستر و یک مهندس مکانیک و ساخت تولید بود. دستیار دیگر، مهندس اهل سوئیس جان کروزی بود که وظیفه‌ی نقشه‌کشی و طراحی ماشین‌آلات را بر عهده داشت.
بچلر دستیار بسیار فعال ادیسون بود که طرح‌های او را به‌خوبی اجرا می‌کرد. او همیشه در کنار استاد خود بود و در پروژه‌هایی همچون گرامافون و تلفن نیز وظیفه‌ی انجام کارهای مرتبط با شنوایی را به‌جای ادیسون بر عهده داشت.
ادیسون اکثر ساعات روز را در منلو پارک و آزمایشگاه‌های آن سپری می‌کرد. او در یکی از آزمایش‌ها در بررسی کابل‌های زیر آبی برای تلگراف اتوماتیک، متوجه تغییرات مقاومت الکتریکی کربن بر اثر فشار وارده شد. این کشف، یکی از دستاوردهای بزرگ تئوری او در تحقیقات بود که در نتیجه‌ی آن، یک رله‌ی فشاری با استفاده از کربن تولید کرد. این رله به‌جای آهنرباهای معمولی در تجهیزات مختلف ادیسون، برای تنظیم جریان الکتریکی استفاده شد.
رقابت بر سر ثبت پتنت تلفن، به سود گراهام بل پایان یافت
ادامه‌ی تحقیقات ادیسون روی رله‌ی فشاری، به‌سمت اختراع تلفن پیش می‌رفت اما الکساندر گراهام بل پیش از او و همکارانش، این دستگاه را به نام خود ثبت کرد. به‌هرحال توماس باز هم تحقیقات روی این رله‌ی کربنی را ادامه داد و تجهیزی با کربن تولید کرد که هنوز در گوشی‌های تلفن و میکروفن‌ها استفاده می‌شود.
اختراع گرامافون
بسیاری از اختراعات ادیسون، در پاسخ به نیازهای بازار طراحی و ساخته شدند. البته شانس و اقبال و قرار گرفتن در زمان مناسب در مکان مناسب نیز در برخی اختراعات به کمک این دانشمند آمد. باید گفت که اخلاقیات خود او برای امتحان کردن پدیده‌های جدید نیز در این موفقیت‌ها نقش داشت. وقتی اتفاقی خارج از انتظار در مسیر توسعه‌ی یکی از اختراعات رخ می‌داد، ادیسون با آغوش باز از تغییر در مسیر تحقیقات و پرداختن به موضوع جدید، استقبال می‌کرد.
طرحی از نسخه‌ی اول گرامافون
در سال ۱۲۵۶ (۱۸۷۷)، یکی از همان اتفاق‌های مشهور باعث شد تا بزرگترین اختراع ادیسون یعنی گرامافون متولد شود. تلفن در آن زمان به‌عنوان نوعی تلگراف صوتی شناخته می‌شد. ادیسون تلاش می‌کرد تا این دستگاه را برای بهبود ارتباطات تلگرافی توسعه دهد و به‌نوعی آن را با تلگراف اتوماتیک خود ترکیب کند. به هرحال او تحقیقات دانشمندانی همچون لئون اسکات فرانسوی را ادامه داد تا امواج صوتی و تصویر آنها را بهتر درک کند.
ادیسون فرض تحقیقات خود را بر این گذاشته بود که با اتصال یک قطعه‌ی نوک تیز به گیرنده‌ی صوتی، و حک کردن لرزش‌های آن روی کاغذ ادامه دار، می‌توان تصویری از صوت ارسال شده ترسیم کرد. او در نهایت با پیشرفت این تحقیقات و جایگزینی کاغذ با صفحه‌ی قلع‌اندود شده، توانست گرامافون را معرفی کند. پس از این موفقیت، واکنش‌های گوناگونی به اختراع ادیسون شد و او به شهرتی جهانی دست یافت. البته تبدیل شدن این اختراع از وسیله‌ای آزمایشگاهی به یک تجهیز عمومی، ۱۰ سال زمان نیاز داشت.
لامپ رشته‌ای
یکی دیگر از نتایج تحقیقات ادیسون روی کربن و ارتباط آن با الکتریسیته، پس از گذشت مدت کوتاهی از موفقیت گرامافون، پدیدار شد. داستان این اختراع نیز نوعی تصادف در تحقیقات دیگر ادیسون بوده است. در سال ۱۲۵۷ شمسی (۱۸۷۸ میلادی)، چند دانشمند برای اندازه‌گیری تغییرات دمایی ایجاد شده بر اثر کسوف، نیاز به یک تجهیز اندازه‌گیری بسیار دقیق داشتند. آنها برای این منظور به ادیسون مراجعه کردند و او هم با استفاده از همان اختراع کربنی خود، یک اندازه‌گیر اشعه (Micro Tasimeter) برای آنها طراحی کرد.
پتنت لامپ رشته‌ای ادیسون
در آن سال‌ها، تلاش برای استفاده از نور ساطع شده از قوس‌های الکتریکی در دنیای فناوری به اوج خود رسیده بود. ادیسون و همراهانش با توجه به اختراع بعدی به فکر ساخت چراغی شبیه به چراغ‌های گازی افتادند. چالش اصلی این بود که ماده‌ی مصرفی این چراغ بر اثر عبور جریان شدید الکتریسیته مصرف نشود (نسوزد).
ادیسون برای حل چالش بالا، به‌کارگیری مایکروتاسیمیتر را در نظر گرفت تا جریان وارد شده به لامپ را کنترل کند. او با تکیه بر فرضیات خود با قدرت اعلام کرد که توانایی ساخت لامپی الکتریکی با امنیت، پایداری و هزینه‌ی پایین را دارد. ساخت چنین لامپی، برای ۵۰ سال بحث اصلی و جزو پروژه‌های شکست‌خورده‌ی مخترعان بود؛ اما موفقیت‌های قبلی ادیسون باعث شد تا ادعایش برای ساخت لامپ، جدی گرفته شود.
موفقیت‌های قبلی و شهرت ادیسون باعث شد تا گروهی از بزرگان دنیای سرمایه‌گذاری مانند جی‌پی مورگان و وندربیلتس سرمایه‌ای بالغ بر ۳۰ هزار دلار برای تحقیق و توسعه‌ی این اختراع جدید و تأسیس شرکت تولید لامپ ادیسون اختصاص دهند.
ادیسون در اولین طرح خود برای استفاده از لامپ‌های الکتریکی، مدار موازی را پیشنهاد داد. در نتیجه‌ی استفاده از این مدار، در صورت سوختن یکی از لامپ‌های الکتریکی، عملکرد بقیه‌ی آنها دچار اختلال نمی‌شود. برخی محققان معتقد بودند این مدار پایداری لازم را نخواهد داشت اما اشکال آنها، استفاده از لامپ‌های با مقاومت پایین در مدار موازی بود. به‌هرحال ادیسون به این نتیجه رسید که باید لامپی با مقاومت بالا تولید شود و تحقیقات خود را روی این موضوع متمرکز کرد.
فرانسیس اپتون یکی از دستیارهای ادیسون در این پروژه بود. او فارغ‌التحصیل رشته‌ی علوم از دانشگاه پرینستون بود. اپتون در سال ۱۲۵۷ (۱۸۷۸) به آزمایشگاه ادیسون ملحق شد و تخصص مورد نیاز در زمینه‌های نظری و ریاضیاتی را به تیم منتقل کرد. خود ادیسون چنین تخصصی نداشت و اپتون به‌نوعی مکمل او در بحث‌های نظری بود. ادیسون در جایی گفته بود که در زمان تحقیق روی لامپ‌های رشته‌ای، حتی با قانون اهم نیز آشنا نبوده است. در واقع او بیشتری فردی تجربه‌گرا بود و حتی برخی اوقات توانایی توضیح روش رسیدن به نتایج خود را نیز نداشت.
تحقیقات مشترک ادیسون و اپتون باعث شد تا آنها در تابستان سال ۱۲۵۸ خورشیدی (۱۸۷۹ میلادی) یک مولد الکتریکی (ژنتراتور) تولید کنند. این سیستم کمی از شکست‌های ادیسون در ساخت لامپ رشته‌ای را پوشش داد و او ابتدا به جای معرفی لامپ، سیستم توزیع نیروی برق را پیشنهاد داد. او و تیمش چند ماه بعد توانستند لامپی تقریبا پایدار با استفاده از رشته‌های پلاتینیوم بسازند. البته قیمت بالای این ماده، کاربردی بودن طرح ادیسون را با چالش روبرو می‌کرد.
به‌هرحال تحقیقات ادامه پیدا کرد و با تمرکز روی ایجاد خلأ در لامپ‌های رشته‌ای، ادیسون و تیمش در تابستان ۱۲۵۹ (۱۸۸۰) توانستند فیبرهای بامبو با پوشش کربن را به‌عنوان ماده‌ی پایدار برای رشته‌های لامپ معرفی کنند. اولین مکانی که به‌صورت کامل از سیستم روشنایی لامپ‌های ادیسون استفاده کرد، شرکت چاپ Hinds and Ketcham بود. این پروژه در سال ۱۲۶۰ شمسی (۱۸۸۱ میلادی) و در نیویورک، اجرا شد.
پس از موفقیت در تولید لامپ‌های رشته‌ای پایدار، اکثر قراردادهای ادیسون و تیمش مربوط به پیاده‌سازی سیستم‌های توزیع برق بود. آنها در مناطق مختلف از کریستال پالاس تا لندن و منهتن، پروژه‌ی برق‌رسانی را اجرا کردند. پیاده‌سازی سیستم‌ها به سرعت در مکان‌های مختلفی اعم از رستوران‌ها و سالن‌های تئاتر انجام می‌شد و شهرت ادیسون به‌عنوان بزرگترین مخترع جهان، روز به روز افزایش می‌یافت.
ساخت لامپ رشته‌ای و توزیع منطقه‌ای برق، شهرت ادیسون را جهانی کرد
در مسیر ساخت لامپ رشته‌ای ادیسون، یک کشف بزرگ دیگر نیز اتفاق افتاد که ۱۵ سال بعد، منجر به کشف نهایی الکترون توسط جی.جی تامسون شد. در سال ۱۲۶۰ شمسی (۱۸۸۱ میلادی)، ویلیام جی. همر یکی از متخصصان منلوپارک و مسئول آزمایش حباب لامپ‌ها متوجه شد که یک نور آبی رنگ در اطراف قطب مثبت لامپ ایجاد می‌شود. در بخش منفی نیز سیم و حباب لامپ‌ها کمی سیاه می‌شدند. این اثر در آن زمان به‌عنوان سایه‌ی شبح همر شناخته شده و پس از ثبت پتنت لامپ نیز لقب اثر ادیسون را برای آن انتخاب شد. در نهایت بررسی این اثر بود که کشف الکترون و ورود به دنیای الکترونیک را به همراه داشت.
ادیسون پس از شروع پروژه‌ی برق‌رسانی منهتن، تحقیقات خود را به نیویورک منتقل کرد و منلوپارک نیز تنها به‌عنوان یک خانه‌ی تابستانی استفاده می‌شد. همسر او در سال ۱۲۶۳ (۱۸۸۴) دچار بیماری سختی شد و از دنیا رفت.
ادیسون در بهمن ۱۲۶۴ (فوریه‌ی سال ۱۸۸۶) با دختری ۲۰ ساله به نام مینا میلر ازدواج کرد. توماس در آن زمان ۳ فرزند داشت و پس از ازدواج، زمینی را در وست اورنج نیوجرسی خریداری کرده و خانه و آزمایشگاه جدید خود را در آنجا تأسیس کرد. ادیسون قصد داشت آزمایشگاه جدید را به مجهزترین مرکز تحقیقات صنعتی جهان تبدیل کند.
آزمایشگاه جدید ادیسون زادگاه مصحولات متنوعی همچون گرامافون، صنعت فیلمبرداری و باتری‌های آلکالاین بود. توماس در این مرکز جدید زمان زیادی را به مدیریت کارهای خود می‌گذراند و کم‌کم از یک مخترع، به یک تاجر و مدیر کسب‌وکار تبدیل شده بود. تولید انبوه لامپ‌های رشته‌ای و گرامافون، تحقیقات او را بر عهده‌ی نیروهای دانشگاهی‌اش گذاشته بود.
ادیسون در کنار تمام فعالیت‌های گفته شده، ۱۰ سال از انرژی خود را روی یک پروژه‌ی پرریسک برای ساخت یک تجهیز استخراج معدن متمرکز کرد که به‌نوعی بزرگترین بحران زندگی کاری او شد.
همان‌طور که گفته شد، اولین دستاورد بزرگ آزمایشگاه جدید، تجاری‌سازی گرامافون نام داشت. این نسخه، به‌نوعی بهبودیافته‌ی اختراع ادیسون بود و در آن به‌جای ورقه‌های قلع‌اندودشده از مقوای واکس زده استفاده شد. ۲ سال بعد، جادوگر منلوپارک ادعا کرد که گرامافون را به محصولی بی‌نقص تبدیل کرده است. البته ادعای او صحیح نبود.
نهایی‌سازی گرامافون و آماده شدن آن برای استفاده‌ی عموم، تا پایان دهه‌ی ۱۲۷۰ شمسی (۱۸۹۰ میلادی) به طول انجامید. پیش از آن، ادیسون تجهیزات تولید و ضبط صدا را در کنار آزمایشگاه خود تأسیس کرد. در آنجا بود که تمامی مشکلات مکانیکی این دستگاه حل و به محصولی سودده تبدیل شد.
صنعت فیلمبرداری
ادیسون در کنار کار کردن روی پروژه‌ی گرامافون، به فکر این بود که با ترکیب کردن آن با دستگاهی به نام Zeotrope بیش از پیش بین مردم محبوب کند. این دستگاه، تصاویر ثبت شده پشت سر هم را به تصویری تقریبا متحرک تبدیل می‌کرد. بررسی و اجرای این پروژه‌ی جدید بر عهده‌ی ویلیام کی.ال دیکسون بود. دیکسون یکی از کارمندان ادیسون و علاقه‌مند به تصویربرداری بود.
کینتوگراف ادیسون
در سال ۱۲۶۷ (۱۸۸۸)، ادیسون و دیکسون پس از بررسی طرح‌های بسیاری از عکاسان اروپایی که در صدد ضبط تصاویر متحرک بودند، موفق شدند یک نمونه دوربین کاربردی به همراه دستگاهی برای تماشای فیلم‌ها، بسازند. نام این دستگاه‌ها Kinetograph و Kinetoscope بود.
هماهنگ کردن صدا و تصویربسیار دشوار بود و از مسیر تولید فیلم‌ها حذف شد
در آن زمان، هماهنگ کردن و اتصال صدا به فیلم، کاری بسیار دشوار و وقت‌گیر بود. به همین دلیل، ساخت فیلم‌های دارای صدا کنار گذاشته شده و پدیده‌ای به‌نام فیلم صامت متولد شد. ادیسون، اولین فیلم تاریخ را در آزمایشگاه خود با نام Black Maria در سال ۱۲۷۲ خورشیدی (۱۸۹۳ میلادی) تولید کرد. کینتوسکوپ هم سال بعد با موفقیت معرفی شد. این دستگاه یک سوراخ داشت و تنها یک نفر می‌توانست فیلم را از آن تماشا کند.
مخترعان رقیب ادیسون، سیستم‌هایی برای انتقال تصویر به صفحات نمایش ساختند و کسب‌وکار کینتوسکوپ را با چالش روبرو کردند. در نتیجه، ادیسون یک پروژکتور را از توماس آرمات خریداری کرد و برای رونمایی از سیستم جدید، یک آگهی عمومی چاپ کرد. او این سیستم نمایش جدید را با نام Vitascope، آخرین اعجاز ادیسون معرفی کرد.
باتری‌های آلکالاین
یکی دیگر از نتایج تحقیقات روی گرامافون، باتری‌های قلیایی یا آلکالاین بود. ادیسون این باتری‌ها را برای تأمین انرژی گرامافون تولید کرد؛ چرا که در آن زمان بسیاری از خانه‌ها هنوز برق نداشتند. البته ۲۰ سال زمان نیاز بود تا تمام چالش‌ها و دشواری‌های تولید باتری‌های کاربردی برطرف شود. ادیسون در سال ۱۲۸۸ (۱۹۰۹) به تأمین‌کننده‌ی اصلی باتری برای زیردریایی‌ها و ماشین‌های برقی تبدیل شد.
باتری‌های ساخته شده توسط ادیسون در یک نمایشگاه محلی
مخترغ گرامافون پس از کسب موفقیت در تولید باتری، حتی یک کارخانه‌ی تولید خودروی برقی نیز تأسیس کرد. در سال ۱۲۹۰ شمسی (۱۹۱۲ میلادی)، هنری فورد که یکی از طرفداران اصلی ادیسون بود، از او درخواست کرد تا یک باتری برای استارت خودرو طراحی کند. او این باتری را برای استفاده در خودروی مدل T خود نیاز داشت. این همکاری، شروع دوستی طولانی‌مدت این دو آمریکایی بزرگ بود. ارتباط آنها تا جایی پیش رفت که فورد در اکتبر سال ۱۳۰۸ خورشیدی (۱۹۲۹ میلادی) جشنی به مناسبت سالگرد ۵۰ سالگی ساخت لامپ رشته‌ای برگزار کرد. این جشن، یک تحسین جهانی از دستاوردهای ادیسون در دنیای فناوری بود.
دستگاه استخراج معدن
اغلب یافته‌ها و اختراعات ادیسون در حوزه‌ی برق و ارتباطات بوده‌اند؛ اما در پایان دهه‌ی ۱۲۶۰ (۱۸۸۰) و ابتدای ۱۲۷۰ (۱۸۹۰)، او زمان زیادی را روی طراحی و تولید یک دستگاه استخراج معدن گذاشت. این دستگاه قرار بود با سیستم آهنربایی، تجزیه‌ی سنگ‌های معدنی را آسان کند. ادیسون پیش از این و در خلال تلاش برای استفاده از پلاتینیوم در لامپ رشته‌ای، روی پروژه‌ی تجزیه‌ی سنگ‌های معدنی کار کرده بود.
سهام شرکت باتری‌سازی ادیسون
دستگاه ادیسون قرار بود پلاتینیوم را از سنگ‌های معدنی فلزی استخراج کند. در دهه‌ی ۱۲۶۰ شمسی (۱۸۸۰ میلادی)، قیمت سنگ آنها به مقدار قابل توجهی افزایش پیدا کرد. اگر دستگاه جدید می‌توانست آهن را از سنگ‌های با کیفیت پایین استخراج کند، بسیاری از معادن نیمه تعطیل بار دیگر به چرخه‌ی استخراج باز می‌گشتند. ادیسون ۱۴۵ معدن قدیمی را خریداری و مرکز تحقیقاتی اصلی خود را نیز در معدن Ogden در نزدیکی نیوجرسی تأسیس کرد.
بزرگترین شکست مالی ادیسون، در تلاش برای ساخت این دستگاه شکل گرفت
Thomas Edison هیچ‌گاه نتوانست چالش‌های مهندسی ساخت این دستگاه را حل کند. با کاهش قیمت سنگ آهن در میانه‌های دهه‌ی ۱۲۷۰ (۱۸۹۰)، پروژه‌ی او دیگر صرفه‌ی اقتصادی نیز نداشت. به‌همین دلیل ادیسون پروژه را به‌نوعی تعطیل کرد. گفته شده که ایده‌های او در این پروژه بعدا به روش‌های بهینه برای ساخت سیمان منجر شده‌اند.
او تا آن زمان مقدار زیادی از سهام خود در شرکت جنرال الکتریک را فروخته بود و تنها بخش کوچکی از آن را در اختیار داشت. این پروژه باعث شده بود تا علاوه بر فروش سهام به قیمت بسیار پایین، او از دنیای الکتریسیته و روشنایی نیز تاحدودی دور شود.
به‌هرحال این شکست‌ها، هیچ‌گاه طمع ادیسون برای نوآوری و اختراع را خاموش نکردند. اگرچه آخرین تحقیقات او موفقیت‌هایی قابل مقایسه با اختراعات اولیه نداشتند، اما تا دهه‌ی ۸۰ زندگی باز هم به تحقیق و مطالعه می‌پرداخت.
دولت آمریکا در خلال جنگ جهانی اول از ادیسون درخواست کرد تا در تیم مشاوره‌ی نیروی دریایی فعالیت کند. این هیئت، اختراعات ارائه شده به ارتش آمریکا را آزمایش و بررسی می‌کرد. ادیسون در پروژه‌های متعدد همچون آشکارسازهای زیردریایی و تکنیک‌های مکان‌یابی اسلحه‌ها فعالیت کرد. او پس از مدتی اعلام کرد که تنها در پروژه‌های دفاعی همکاری خواهد کرد و تا پایان عمر نیز، نقش نداشتن در ساخت اسلحه را جزو افتخارات خود می‌دانست.
ادیسون رقابت و کشمکشی طولانی مدت با نیکولا تسلا، نابغه‌ی مهندسی برق داشت. تسلا در دانشگاه تحصیل کرده بود و نبوغ زیادی از خود نشان می‌داد. او مدتی را نیز به‌عنوان کارمند برای ادیسون کار کرده بود. این دو در سال ۱۲۶۴ (۱۸۸۵) مسیرشان را از هم جدا کردند و از آن زمان، در مجامع عمومی به بهانه‌های مختلف با هم بحث داشتند. بحث اصلی این دو دانشمند، در مورد برق جریان مستقیم (ادیسون) و برق جریان متناوب (تسلا) بود.
تسلا در سال‌های بعد با جورج وستینگ‌هاوس از رقبای اصلی ادیسون همکار شد و این همکاری، یکی از بزرگترین دشمنی‌های تاریخ مهندسی برق را به همراه داشت. ادیسون در این رقابت از روش‌های غیراخلاقی نیز استفاده کرد. او برای فریب مردم در مورد خطرات جریان متناوب، نمایش‌هایی با اتصال برق به حیوانات برگزار می‌کرد. یکی از مشهورترین این نمایش‌ها، فیلی به نام تاپسی بود که در یک نمایش در سال ۱۲۸۲ (۱۹۰۳) به قتل رسید.
نیکولا تسلا
این دو دانشمند طرفداران و پیروان خاص خود را نیز دارند. برخی از طرفداران تسلا، ادیسون را فردی فریب‌کار می‌دانند که حتی برخی اختراعات تسلا را به نام خود ثبت کرده است. به‌هرحال ادیسون در بین برخی دیگر از فعالان جوامع علمی نیز محبوبیت بالایی ندارد و آنها، او را بیش از مخترع بودن، تاجر می‌دانند.
همان‌طور که گفته شد، ادیسون در زمینه‌های علمی متعدد اختراعات ثبت کرده است. ساخت اولین لاستیک کاربردی در آمریکا توسط او و با همکاری هنری فورد و هاروی فیرستون انجام شد. او اولین دستگاه تصویربرداری اشعه‌ی X با نام فلئوروسکوپ را ساخت و همچنین تولید فنول در آمریکا برای اولین بار توسط این مخترع انجام شد.
زندگی شخصی و مرگ
ادیسون از همسر اولش ماری سه فرزند داشت. ماریون استل ادیسون، توماس آلوا ادیسون جونیور و ویلیام لزلی ادیسون، فرزندان او بودند. مری در ۲۹ سالگی و در ۱۹ مرداد ۱۲۶۳ (۹ آگوست ۱۸۸۴) از دنیا رفت. دلیل مرگ او یا تومور مغزی یا اوردوز داروی مورفین بوده است. در آن سال‌ها، مورفین دارویی عادی برای بیماری‌های مختلف در زنان بود.
ادیسون در ۳۹ سالگی بار دیگر ازدواج کرد. همسر دوم او، مینا میلر، دختر یک مخترع مشهور به نام لوئیس میلر، مؤسس شرکت Chautauqua بود. ثمره‌ی ازدواج دوم نیز سه فرزند به نام‌های مدلین ادیسون، چارلز ادیسون و تئودور میلر ادیسون بود. توماس آلوا ادیسون جونیور، علاقه داشت تا مانند پدرش به کسب‌وکار فناوری و اختراع وارد شود. او در صنعت روغن مار برای مدتی فعالیت کرد اما هیچ‌گاه موفقیت زیادی به دست نیاورد. به‌علاوه کارهای او مشکلاتی را نیز برای پدر به همراه داشت. او دستگاه‌های مختلف و عموما ناموفقی تولید کرده و در بازار به‌نام «آخرین اختراع ادیسون» عرضه می‌کرد.
بحران‌های ایجاد شده توسط ادیسون جونیور به حدی زیاد شد که پدر، در دادگاه از او شکایت کرد. در نهایت ادیسون بزرگ قبول کرد که با پرداخت ۳۵ دلار در هفته (معادل ۹۵۳ دلار امروزی)، اجازه‌ی استفاده از برند ادیسون را از پسرش سلب کند. توماس جونیور از آن به بعد از عنوان برتون ویلارد برای خود استفاده می‌کرد.
مخترع باتری‌های آلکالاین تا سال‌های پایانی عمر هنوز هم فعال و پرانرژی بود. او در سال ۱۳۰۷ خورشیدی (۱۹۲۸ میلادی) به سازمان غیرانتفاعی Civitan Club پیوست که با هدف کمک به جامعه فعالیت می‌کرد. او به این گروه اعتقاد زیادی داشت و بر این باور بود که فعالیت‌هایی مفید و کاربردی برای جامعه و کل آمریکا در آن جریان دارد. او برخی اوقات دوست صمیمی‌اش هنری فورد را نیز به جلسات انجمن می‌برد.
چند ماه پیش از مرگ ادیسون، شرکت خط آهن لاکوانا، قطارهای برقی برون‌شهری را معرفی کرد. انتقال برق برای این خط جدید، با استفاده از سیستم برق‌رسانی جریان مستقیم ساخت ادیسون انجام می‌شد. بزرگترین مخترع تاریخ آمریکا در آن زمان وضعیت جسمانی مناسبی نداشت اما با کمال میل در مراسم رونمایی از این خط آهن حضور یافت و حتی مسیر ابتدایی کوتاهی را نیز به‌عنوان لکوموتیوران قطار برقی طی کرد.
این خط آهن تا ۵۴ سال بعد در شمال نیوجرسی مشعول به کار بود تا این که در سال ۱۳۶۳ (۱۹۸۴) بازنشسته شد. پلاکی که نشان‌دهنده‌ی رانندگی ادیسون با این خط ریلی بوده است امروز در ترمینال لاکوانا در هوبوکن برای بازدید عموم قرار داده شده است.
توماس ادیسون از یک رژیم عجیب و غریب غذایی پیروی می‌کرد که در آن زمان مشهور بود. این رژیم‌ها بدون پشتوانه‌ی علمی و با محدود کردن تغذیه‌ی افراد، سلامتی و کاهش وزن را به آنها وعده می‌دادند. تنها مایع نوشیدنی رژیم ادیسون، کمی شیر بود که هر سه ساعت یک بار آن را می‌نوشید. او اعتقاد داشت این رژیم سلامتی‌اش را باز می‌گرداند. (البته صحت این داستان به‌طور کامل تأیید نشده است.)
توماس آلوا ادیسون، در ۲۵ مهر ۱۳۱۰ (۱۸ اکتبر سال ۱۹۳۱) بر اثر بیماری دیابت در خانه‌اش در گلنمونت از دنیا رفت. جسد او در پشت همین خانه به خاک سپرده شد. نکته‌ی جالب توجه این است که آخرین تنفس ادیسون در یک لوله‌ی آزمایش در موزه ی هنری فورد در نزدیکی دیترویت نگهداری می‌شود. به‌علاوه، یک ماسک مرگ از صورت ادیسون و طرحی از دست‌های او نیز ساخته شد.
جوایز و افتخارات
رئیس جمهور فرانسه در سال ۱۲۶۰ شمسی (۱۸۸۱ میلادی) نشان لژیون دونور را به توماس ادیسون اهدا کرد. در سال ۱۲۶۶ (۱۸۸۷)، مدال ماتئوچی و پس از آن در سال ۱۲۶۹ (۱۸۹۰)، عضویت در انجمن سلطنتی علوم سوئد به این دانشمند اهدا شد. مدال جان اسکات و مدال ادوارد لانگسترث در سال ۱۲۶۸ (۱۸۸۹)، از دیگر جوایز مخترع آمریکایی در قرن ۱۹ میلادی بود.
شهری در ایالت نیوجرسی، به‌نام ادیسون ثبت شده است
مدال آمریکایی جان فریتز در سال ۱۲۸۷ (۱۹۰۸) به ادیسون اهدا شد. او در سال ۱۲۹۴ (۱۹۱۵) نیز از طرف مؤسسه‌ی فرانکلین، مدال اختصاصی فرانکلین را دریافت کرد. نیروی دریایی ایالات متحده در سال ۱۲۹۹ (۱۹۲۰)، نشان خدمات برجسته‌ی خود را به ادیسون اهدا کرد. ۳ سال بعد، جایزه‌ی اختصاصی ادیسون در انجمن مهندسان برق آمریکا طراحی شده و توماس، اولین دریافت‌کننده‌ی آن شد. مدال طلای کنگره و عضویت در آکادمی ملی علوم، افتخارات دیگر ادیسون در آمریکا هستند.
ایالات متحده‌ی آمریک، از سال ۱۳۶۲ (۱۹۸۳)، روز ۲۲ بهمن (۱۱ فوریه) یعنی تاریخ تولد ادیسون را به‌عنوان روز مخترع نامگذاری کرده است. مجله‌ی لایف، در ویژه‌نامه‌ای در سال ۱۳۷۱ (۱۹۹۷)، ادیسون را در صدر فهرست ۱۰۰ فرد تأثیرگذار در ۱۰۰۰ سال گذشته قرار داد.
مکان‌های بسیاری در آمریکا و دیگر نقاط جهان به نام ادیسون ثبت شده‌اند. شهر ادیسون در نیوجرسی و دانشگاه ایالتی توماس ادیسون، از مشهورترین مکان‌ها هستند. دبیرستان‌ها و دانشکده‌های متعددی نیز در آمریکا به نام این دانشمند بزرگ ثبت شده‌اند. شهر آلوا در فورت میرز نیز از نام میانی این دانشمند استفاده کرده است.
پدر اسطوره‌ی فوتبال یعنی پله، فرزندش را به احترام این مخترع آمریکایی ادسون نام گذاشت که به‌صورت تصادفی در اسناد ثبتی Edison نوشته شد. سه پل در آمریکا نیز به نام ادیسون نامگذاری شده‌اند. این پل‌ها در نیوجرسی، فلوریدا و اوهایو قرار دارند.
بزرگترین یادگار تاریخی توماس ادیسون، در محل زندگی‌اش در گلنمونت قرار دارد. این منطقه به نام Edison National Historic Site شناخته می‌شود. در شهر ادیسون نیوجرسی نیز یک برج یادگار و موزه به نام این مخترع ساخته شده است. حتی در شهر بیمونت تگزاس که ادیسون هیچ سفری به آنجا نداشته است، یک موزه به نام او قرار دارد.
شرکت بزرگ جنرال الکتریک، یکی از قدیمی‌ترین یادگارهای ادیسون است که پس از ادغام شرکت او با توماس هیوستون تأسیس شد. شرکت‌های بزرگ دیگر همچون Commonwealth Edison ،Edison International ،Detroit Edison و بسیاری شرکت‌های دیگر نیز نام این کارآفرین بزرگ آمریکایی را یدک می‌کشند.
منابع:
www.zoomit.ir
www.sarpoosh.com
http://namnak.com
فعالیت ها : : مشاهیر / عالمان و دانشمندان / علوم صنعتي
مشاهیر مرتبط
تازه های مشاهیر
ارسال نظر
در ارسال نظر شما خطایی رخ داده است
کاربر گرامی، ضمن تشکر از شما نظر شما با موفقیت ثبت گردید. و پس از تائید در فهرست نظرات نمایش داده می شود
نام :
ایمیل :
نظرات کاربران
{{Fullname}} {{Creationdate}}
{{Body}}